ส่วนมากแล้วเหตุผลที่ทำให้คนเราต่อสู้กันก็คือการถูกหักหน้านั่นเอง แม้จะมีเหตุผลอื่นร่วมด้วย แต่ก็เป็นเรื่องของหน้าตา

ในชีวิตประจำวัน เราควรใจกว้างมากพอที่จะปล่อยผ่านการหักหน้าในระดับบุคคล ต่อให้เราถูกหักหน้าแต่คนรอบข้างก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากหรอก เพราะเดิมทีพวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องหน้าตาเราอยู่แล้ว

ในกรณีที่ถูกอีกฝ่ายทำลายความน่าเชื่อถือหรือถูกเหยียบย่ำผลงานจนส่งผลกระทบกับผลประโยชน์ของเราก็อาจเป็นปัญหา แต่หากไม่เป็นเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากหรอก

เราควรจะปล่อยผ่าน แล้วใช้ประโยชน์จากอีกฝ่ายแทน แต่ไม่ต้องถึงขั้นดึงมาเป็นพวกเดียวกันก็ได้ หากคิดได้เช่นนี้ เราก็จะตระหนักว่าการโมโหที่ถูกหักหน้านั้นเป็นเรื่องที่เปล่าประโยชน์

ที่มา: ทามุระ โคทาโร่. 2014. ถึงโมโหก็อย่าสู้กับคนโง่. สำนักพิมพ์วีเลิร์น.